लेखणीचा सन्मान — पत्रकारितेच्या अस्तित्वाचा आत्मा.!!!

लेखणीचा सन्मान — पत्रकारितेच्या अस्तित्वाचा आत्मा.!!!

संपादक  अबरार मिर्झा

पत्रकार हा केवळ बातम्या सांगणारा नाही; तो समाजाचा आरसा आहे. हा आरसा समाजातील वास्तव दाखवतो — ते सुंदर असो वा कुरूप. पण जेव्हा समाज त्या आरशाकडे दुर्लक्ष करू लागतो, तेव्हा त्याला स्वतःचं खरं रूप दिसेनासं होतं. आज पत्रकारितेच्या क्षेत्रात नेमकं हेच घडत आहे — पत्रकार आणि पत्रकारिता दोन्हीचं महत्त्व लोक हळूहळू विसरत चालले आहेत.

पत्रकाराचे श्रम — एक अदृश्य संघर्ष

आजच्या माहितीच्या स्फोटक युगात प्रत्येकालाच प्रसिद्धीची भूक लागली आहे. कोणाचं उद्घाटन असो, कार्यक्रम असो, राजकीय बैठक असो किंवा सामाजिक उपक्रम — सर्वांना “माध्यमांत बातमी हवी” असं वाटतं. “फोटो टाका”, “बातमी देऊन टाका”, “थोडं प्रसिद्ध करा” — ही वाक्यं पत्रकाराला दररोज ऐकावी लागतात.
पण या मागे किती परिश्रम, तपासणी, लेखन, छायाचित्रण, आणि संपादनाचं घाम आहे, हे फार कमी जणांना माहीत असतं. एक बातमी तयार होणं म्हणजे एक जबाबदारीची प्रक्रिया आहे — ज्यासाठी वेळ, ज्ञान, आणि तटस्थता लागते.

“मोफत बातमी” ही मानसिकता — पत्रकारितेवरील आघात

आज अनेक ठिकाणी पत्रकारांकडून मोफत बातमी किंवा कव्हरेजची अपेक्षा केली जाते. परंतु, जेव्हा एखादी गोष्ट मोफत मिळते, तेव्हा तिचं महत्त्व कमी होतं — ही मानवी प्रवृत्ती आहे. पत्रकार जेव्हा आपल्या लेखणीचा वापर फुकटात करू लागतो, तेव्हा समाजही ती लेखणी गृहित धरतो.
पत्रकार हा समाजासाठी काम करणारा आहे, पण तोही माणूस आहे — त्याचंही व्यावसायिक आयुष्य आहे, जबाबदाऱ्या आहेत. म्हणूनच पत्रकारांनी स्वतःचं मूल्य स्वतः ठरवणं आता काळाची गरज बनली आहे.

आत्मसन्मान आणि नैतिकता — पत्रकारितेचे दोन स्तंभ

पत्रकारितेचा पाया हा आत्मसन्मान आणि नैतिकतेवर उभा आहे. लेखणी ही पत्रकाराची ओळख आहे, त्याचं शस्त्र आहे. तिचं विक्रीकरण नको, पण तिचं अवमूल्यनही नको.
सत्यासाठी निडर राहणं जितकं आवश्यक आहे, तितकंच स्वतःच्या श्रमांचा सन्मान राखणंही गरजेचं आहे. कारण जो पत्रकार स्वतःचा आदर करतो, तोच समाजाकडून सन्मान मिळवतो.

सोशल मीडियाचा परिणाम — पत्रकारितेचं अवमूल्यन

आज सोशल मीडियाच्या युगात प्रत्येकजण “पत्रकार” बनला आहे. मोबाईलवर व्हिडिओ टाकणं, पोस्ट लिहिणं, वा अफवा पसरवणं — या गोष्टींना काही लोक पत्रकारिता म्हणतात. पण खरी पत्रकारिता तीच — जी तथ्यांवर आधारित, जबाबदार, आणि तटस्थ असते.
हीच खरी ओळख टिकवण्यासाठी व्यावसायिक पत्रकारांनी आपलं स्थान आणि आपली प्रतिष्ठा जपणं गरजेचं आहे.

आर्थिक वास्तव — पेपर चालवणे कठीण झाले

आजच्या महागाईच्या काळात वृत्तपत्र चालवणं ही स्वतःतच एक कठीण लढाई आहे. कागदाचे दर वाढले, जाहिरातींचा ओघ कमी झाला, वाचकांचे माध्यम डिजिटल झाले — अशा परिस्थितीत पारंपरिक पत्रकारितेचं आर्थिक गणित कोसळतंय.
पेपर चालवणं म्हणजे आता समाजसेवा नव्हे तर जगण्याचा संघर्ष झाला आहे. “जाहिरात मिळेल तरच खर्च निघतो” — ही वस्तुस्थिती प्रत्येक संपादक आणि प्रतिनिधीच्या आयुष्याशी जोडली गेली आहे.

पत्रकारितेचा आत्मा जिवंत ठेवा

पत्रकारितेचा मूळ उद्देश समाजसेवा आहे — पण समाजसेवेच्या नावाखाली पत्रकाराला आर्थिक, मानसिक आणि व्यावसायिकदृष्ट्या पिचवणं हे चुकीचं आहे.
समाजाला दिशा देणारा पत्रकार जर स्वतःच दिशाहीन झाला, तर लोकशाहीच्या चौथ्या स्तंभावर थेट आघात होतो.
म्हणूनच आजची वेळ सांगते —

> “स्वतःच्या लेखणीचा सन्मान करा. फुकटात प्रसिद्धी देऊ नका.”
कारण जेव्हा पत्रकार स्वतःचा आदर करतो, तेव्हाच समाज त्याला सन्मान देतो. आणि हाच सन्मान म्हणजेच पत्रकारितेच्या अस्तित्वाचा खरा आत्मा आहे.